Winter en de gehaakte leeuw

Het is weer winter. Afgelopen zondag waren we ingesneeuwd in Limburg. Na een korte tussenstop in Brabant zitten we nu vast in 60 cm sneeuw. Het is een wonderlijk gezicht al die sneeuw in het weiland over de auto's en huizen en heuvels. Ergens is het vervreemdend om al die vormen door een laag sneeuw bedekt te zien. Net zo vervreemdend als deze enorme gehaakte leeuwen van haakartiest Shauna Richardson. Ik had nog nooit van het bestaan van een haakartiest gehoord maar na het zien van dit filmpje kan ik er ook geen andere naam voor verzinnen. Geweldig, zo'n gehaakt beest. Dat wil ik ook wel maken. Dit lijkt mij dan meteen een mooi voornemen voor het nieuwe jaar. Op naar mijn eerste haaksculptuur!


East Midlands from Artists Taking the Lead on Vimeo.

Bosperikelen.

Om de omgeving eens wat beter te leren kennen zijn ik en de Macster vanochtend in de auto gesprongen en op goed geluk richting een stuk bos gereden dat er op Google maps wel mooi uitzag. Het was even zoeken... Een afslag naar links had Google aangegeven. Vijftien aflagen naar rechts kwamen voorbij....
De afslag naar links naderde en vol spanning rekte ik mijn nekspieren om het bos goed te kunnen aanschouwen.  Ik zag een doodlopende straat, omgeven door een weiland vol modder. Dit weiland zag er niet uit als een bos. Bovendien was het omheind door een draad met 220 volt op de spanning.  Het bos dat op de digitale wereld er heel veelbelovend uitzag was in realiteit niet meer dan een kluitje van 5 bomen middenin een door modder omgeven veld. Koortsachtig zocht ik een alternatief voor deze teleurstellende uitkomst van onze queeste. We zaten immers al 15 hele minuten in ons koekblik te zoeken naar een bos.
Mac gaapte hardop en rekte zich nog eens uit terwijl hij vol verwachting door de achterruit staarde. Dat bracht mij op een idee..... We moeten terug!
Een van de 15 afslagen naar rechts leidde naar een parkeerplaats. En parkeergelegenheid betekent automatisch dat er vermaak moet zijn. Waarom zou je er anders gaan parkeren? Dus daar moest wel iets zijn.
Het koekblik ging in zijn achteruit en we draaiden om. Op naar de veelbelovende parkeerplaats.

Eenmaal aangekomen zette ik snel de motor uit, mikte het frontje van de cdspeler in de deur van de auto, stapte de auto uit en realiseerde mij dat ik mijn autosleutel niet vast had. Een korte check bij het contact bracht geen autosleutel op. Mijn zakken evenmin. En mijn omgekeerde tas had al geen beter resultaat. Maar weer in de auto dan. De vloer was op de vele zandkorrels, blaadjes, stokjes, half opgegeten boterhammen en een leeg colaflesje na schoon. De achterbank gaf ook geen uitsluitsel... Uiteraard gooi ik normaliter geen sleutels op de achterbank maar ja.. waar moest ik ze anders zoeken? Radeloos staarde ik door de voorruit tegelijkertijd mijzelf vervloekend dat de reservesleutel in mijn andere tas zat. Zul je altijd zien dat zoiets onbenulligs als het kwijtraken van een autosleutel de queeste naar een overdonderd bos doorkruist. Ridders vallen ook te pas en te onpas in slaap onder bomen om er vervolgens achter te komen dat hun geliefde al die tijd wachtte op een heldhaftige redding. Het bos wachtte ook op mij en de Macster, maar in tegenstelling tot mijn middeleeuwse equivalent waren wij niet in slaap gevallen. Nee wij waren de sleutel kwijt. Mooi is dat..... Even een muziekje om wat rustiger te worden. Terwijl ik de cdspeler uit de zijkant van de autodeur pak valt mijn oog op een glinsterend voorwerp. "DE SLEUTEL!!" Oui Oui. Het bos is gered. We kunnen gaan en rennen beiden uitzinnig de recreatieplas de Engelenstede op. Dank oh dank aan de reddende Engel.

De rode beek

Een ven?

Macster

Bosje

Een ven.

Mini hondjes

Van mijn eigen twee honden die heb ik de afgelopen week gehaakt en dit is het resultaat:
Odin een red tri australian shepherd en Jola een harzerfuchs.

De orginele versie van het stel ;)

amigurumi met lies

Niet de orginele blogger, maar haar zusje. Ik zal maar even beginnen met een stukje over mezelf. Haken doe ik al een tijdje begonnen met een poncho waar ik uiteindelijk een vestje voor mijn nichtje van gehaakt heb. Ook sjaals en deken zijn hier de revue gepasseerd. Eigenlijk altijd met erg simpele steken. Voor mijn laatste sjaal wou ik wat anders en ben opzoek gegaan naar andere patronen aar de sjaal 4x weer uitgehaald te hebben was ik eindelijk tevreden.

Tijdens die zoektocht kwam ik ineens het idee van amigurumi tegen en ik was meteen verkocht dat moest ik ook. Zo gezecht zo gedaan en meteen het boekje mini hondjes haken besteld. Niet zo gek dat ik daarmee begin aangezien honden mijn nummer 1 hobby zijn. Inmiddels ijn de eerste personages een feit. Beide hebben geen oogjes en neusjes van kunstof aangezien ik daar nog op aan het wachten ben.

De eerste is Flip de bordercollie gemaakt voor mijn kleine nichtje.

Hij komt uit het boekje minihondjes haken maar ik heb gewoon wat designs met elkaar gecombineerd aangezien er orgineel geen bordercollie instaat. Wat ik prima vind want ik wijk graag een beetje af van het orgineel. Volgende hondjes worden allemaal mini hondjes van bestaande honden die ik ken.

En mijn 2e personage daar ben ik extra trots op aangezien ik hem helemaal zelf ontworpen heb. Mijn broertje is namelijk morgen jarig en zoals altijd was ik weer te laat met een cadeautje kopen. Toen ik bedacht dat ik natuurlijk ook een leuke amigurumi voor hem kon maken. Maar welke dan. De beslissing viel op een kikker omdat dit de mascotte is van zijn opleiding biologie. Maar kiekeurig als ik altijd ben kon ik geen leuk gratis ontwerp vinden en ben ik maar zelf aan de slag gegaan.

Spring de kikker is het resultaat:

Ik heb het ontwerp nog niet helemaal uitgewerkt maar zodra dit klaar is zal ik het bij dit blog toevoegen.

Tot de volgende keer!



The Macster

Macster!

In ons huisje loopt een zwart witte vierpoter rond. Geboren als Owen door ons omgedoopt tot Mac. "Dat betekend zoon in het Schots, en zo voelt het ook" riep vriend te pas en te onpas in de eerste maanden. Kotsziek werd ik van zijn antropomorfisme. "Een hond is een hond géén mens en zeker geen zoon" was dan ook mijn standaard reactie. Ik gruwelde van het idee dat mensen dachten dat ìk er wellicht hetzelfde over zou denken. 'S nachts had ik nachtmerries waarin vriend samen met Mac de zoon ging shoppen. Steevast kwam Mac thuis met een stoere gangster jas. Profetisch waren die dromen. Niet dat Mac ooit in een gangster jas rondgelopen heeft. Dat moest er òòk nog eens bijkomen. Nee, Mac heeft een attitude probleem. Zodra we buiten staan transformeert Mac in the Macster. Hij kijkt gefocust de straat door. Er kan niet gelopen worden zonder eerst een clear voor de omgeving af te geven. The Macster kijkt naar links. The Macster checkt rechts. Geen hond in zicht. Relaxt! The Macster voelt zich weer rustig en honds.  Netjes loopt hij mee aan de riem. Maar owee. Tijdens de wandeling komt uit een hoekje een ander exemplaar van de canin familie opgedoken. De staart vliegt omhoog, zijn haren vormen een stoere borstel en als je heel goed kijkt kun je zien dat hij met een been trekt. Zo loop ik dan samen met mijn gangsterhond. "Gromm" zegt the Macster wanneer het andere exemplaar ons passeert.  Het is zaak dat jij de eerste grom uitdeelt dat werkt preventief heeft the Macster geleerd. Helaas niet in dit geval. De stoere swiffer kijkt hem strak aan: "Grommmmm." The Macster snapt er niets van. Zijn taktiek faalt en nu blijft er niet veel keuze meer. Aanvallen of overgeven. The Macster twijfelt. "De meeste jongeren in de gang zijn onzeker en niet zelden ligt een traumatische ervaring ten grondslag van hun gedrag. Zodra als je een jongere uit deze omgeving haalt blijken het gouden jongens te zijn." verklaart de documantairemaker. The Macster is natuurlijk geen uitzondering op dit verhaal. In zijn jonge puppy jaren kwam Macje een paar bijzonder bitsige Jack Russels tegen. Jong en onbezonnen als hij was rende hij erop af. Maar in plaats van een gezellige speeldate veranderde zijn ontmoeting in een verbaal slagveld. Macje werd in viervoud het paadje afgeblaft en nam zich voor nooit meer als eerste aardig te zijn. En daar staat hij nu. Als eerste geblaft en toch nog zo'n akelig assertief ding aan de andere lijn dat terug blaft. The Macster verdwijnt en Mac kiest eieren voor zijn geld. Hij snuffelt eens in het gras en doet alsof er nooit iets gebeurd is.

Nieuwe haaknaalden.

Met een plof valt een pakketje op de deurmat. Het zwart witte spook is er al naar toe gerend voordat ik ook maar een poging tot damage control kan ondernemen. Op hoop van zegen dan maar. Ik loop de gang in en zie ons zwart witte exemplaar keurig rechtop zitten met de post in zijn bek. Hier baas, lijkt hij te zeggen. Goed he dat ik het nog niet verorbert heb. "Heel braaf"zeg ik. Koekje erin doe ik. Terwijl de hond zijn koekje smakelijk opeet maak ik het pakketje open. Er komt een gouden gloed uit de envelop. Als ik de envelop verder open komen steeds meer kleuren het pakketje uit. Het zijn de nieuwe haaknaalden. In alle kleuren van de regenboog. Blij als een kind sta ik elke kleur uitvoerig te bestuderen terwijl de hond mijn broekzak vakkundig van alle koekjes ontdoet. "He afblijven jij!" De hond druipt af. Ik vraag mij af hoe ik de haaknaalden bij elkaar kan houden. Het plastic etuitje dat erbij geleverd is kan niet echt complimenteus genoemd worden. Daarnaast heb ik er per ongeluk een gat ingeknipt bij het openen van de envelop. Er moet iets anders komen besluit ik. In de slaapkamer rommel ik tussen de stoffen tot ik een geschikt exemplaar vind om mijn project te beginnen. Na een tijdje komt een stofje met cakejes naar boven drijven. Dat wordt het besluit ik.

De glanzende  kleuren

Uiteraard begin ik zonder patroon. Ik ben er namelijk van overtuigd dat ik dit wel even zelf kan. Het is immers alleen maar rechttoe rechtaan. Het enige wat ik moet doen is een lapje stof op elkaar leggen en aan elkaar naaien. Hoe moeilijk kan het zijn. Ik teken een vierkant op de stof die er nogal scheef uit ziet. "Hmm, wellicht heb ik het een beetje onderschat." Maar met al mijn middelbare kennis van wiskunde en het gebruik van een geodriehoek komt het allemaal goed. Ik dank de doortastendheid van mijn wiskunde lerares van de derde, zonder haar had ik geen wiskunde in mijn pakket gehad. Het moge duidelijk zijn dat dit project gedoemd was om te mislukken zonder die wiskundige kennis. Natuurlijk neem ik teveel hooi op mijn vork en besluit ik terwijl ik nog met mijn etui bezig ben ook meteen een etui voor de kleurpotloden van dochterlief in elkaar te zetten. Moet kunnen. Het is immers twee keer hetzelfde. Na een halve dag patronen tekenen, stof knippen, stof vast zetten, stof loshalen, vliseline vaststrijken, stof vastzetten, randen knippen, en randen zigzaggen ben ik dan eindelijk klaar. Hier is het resultaat.

Haaketui

De tekenmap

De binnenkant

De kleurtjes

Granny blanket

Nadat ik via via op een heel mooie deken gestuit was van Attic 24 heb ik alle moed bij een geraapt en ben voor het eerst aan een groot project begonnen. De Granny deken.

Granny Deken

Aan het begin nog wat onwennig en met wat schoonheidsfoutjes. (Zo zie je tenminste dat het echt handwerk is). Na een tijd werd het makkelijker om gelijkmatig te haken. En het verveeld nog niet. Ik was erg bang dat dit weer een project zou worden dat tot in den treuren in een hoekje zou liggen om afgemaakt te worden. Maar de afwisseling van de kleurtjes en het haken in drie stokjes maken het minder saai dan al mijn onafgemaaktje gebreide dekens, die ergens in een hoekje liggen te verstoffen. Dus ik heb goede hoop voor deze deken we zijn er nog niet. Maar we zijn wel al een stuk opweg. Kijk maar.

Tot nu toe.