The Macster

Macster!

In ons huisje loopt een zwart witte vierpoter rond. Geboren als Owen door ons omgedoopt tot Mac. "Dat betekend zoon in het Schots, en zo voelt het ook" riep vriend te pas en te onpas in de eerste maanden. Kotsziek werd ik van zijn antropomorfisme. "Een hond is een hond géén mens en zeker geen zoon" was dan ook mijn standaard reactie. Ik gruwelde van het idee dat mensen dachten dat ìk er wellicht hetzelfde over zou denken. 'S nachts had ik nachtmerries waarin vriend samen met Mac de zoon ging shoppen. Steevast kwam Mac thuis met een stoere gangster jas. Profetisch waren die dromen. Niet dat Mac ooit in een gangster jas rondgelopen heeft. Dat moest er òòk nog eens bijkomen. Nee, Mac heeft een attitude probleem. Zodra we buiten staan transformeert Mac in the Macster. Hij kijkt gefocust de straat door. Er kan niet gelopen worden zonder eerst een clear voor de omgeving af te geven. The Macster kijkt naar links. The Macster checkt rechts. Geen hond in zicht. Relaxt! The Macster voelt zich weer rustig en honds.  Netjes loopt hij mee aan de riem. Maar owee. Tijdens de wandeling komt uit een hoekje een ander exemplaar van de canin familie opgedoken. De staart vliegt omhoog, zijn haren vormen een stoere borstel en als je heel goed kijkt kun je zien dat hij met een been trekt. Zo loop ik dan samen met mijn gangsterhond. "Gromm" zegt the Macster wanneer het andere exemplaar ons passeert.  Het is zaak dat jij de eerste grom uitdeelt dat werkt preventief heeft the Macster geleerd. Helaas niet in dit geval. De stoere swiffer kijkt hem strak aan: "Grommmmm." The Macster snapt er niets van. Zijn taktiek faalt en nu blijft er niet veel keuze meer. Aanvallen of overgeven. The Macster twijfelt. "De meeste jongeren in de gang zijn onzeker en niet zelden ligt een traumatische ervaring ten grondslag van hun gedrag. Zodra als je een jongere uit deze omgeving haalt blijken het gouden jongens te zijn." verklaart de documantairemaker. The Macster is natuurlijk geen uitzondering op dit verhaal. In zijn jonge puppy jaren kwam Macje een paar bijzonder bitsige Jack Russels tegen. Jong en onbezonnen als hij was rende hij erop af. Maar in plaats van een gezellige speeldate veranderde zijn ontmoeting in een verbaal slagveld. Macje werd in viervoud het paadje afgeblaft en nam zich voor nooit meer als eerste aardig te zijn. En daar staat hij nu. Als eerste geblaft en toch nog zo'n akelig assertief ding aan de andere lijn dat terug blaft. The Macster verdwijnt en Mac kiest eieren voor zijn geld. Hij snuffelt eens in het gras en doet alsof er nooit iets gebeurd is.

Nieuwe haaknaalden.

Met een plof valt een pakketje op de deurmat. Het zwart witte spook is er al naar toe gerend voordat ik ook maar een poging tot damage control kan ondernemen. Op hoop van zegen dan maar. Ik loop de gang in en zie ons zwart witte exemplaar keurig rechtop zitten met de post in zijn bek. Hier baas, lijkt hij te zeggen. Goed he dat ik het nog niet verorbert heb. "Heel braaf"zeg ik. Koekje erin doe ik. Terwijl de hond zijn koekje smakelijk opeet maak ik het pakketje open. Er komt een gouden gloed uit de envelop. Als ik de envelop verder open komen steeds meer kleuren het pakketje uit. Het zijn de nieuwe haaknaalden. In alle kleuren van de regenboog. Blij als een kind sta ik elke kleur uitvoerig te bestuderen terwijl de hond mijn broekzak vakkundig van alle koekjes ontdoet. "He afblijven jij!" De hond druipt af. Ik vraag mij af hoe ik de haaknaalden bij elkaar kan houden. Het plastic etuitje dat erbij geleverd is kan niet echt complimenteus genoemd worden. Daarnaast heb ik er per ongeluk een gat ingeknipt bij het openen van de envelop. Er moet iets anders komen besluit ik. In de slaapkamer rommel ik tussen de stoffen tot ik een geschikt exemplaar vind om mijn project te beginnen. Na een tijdje komt een stofje met cakejes naar boven drijven. Dat wordt het besluit ik.

De glanzende  kleuren

Uiteraard begin ik zonder patroon. Ik ben er namelijk van overtuigd dat ik dit wel even zelf kan. Het is immers alleen maar rechttoe rechtaan. Het enige wat ik moet doen is een lapje stof op elkaar leggen en aan elkaar naaien. Hoe moeilijk kan het zijn. Ik teken een vierkant op de stof die er nogal scheef uit ziet. "Hmm, wellicht heb ik het een beetje onderschat." Maar met al mijn middelbare kennis van wiskunde en het gebruik van een geodriehoek komt het allemaal goed. Ik dank de doortastendheid van mijn wiskunde lerares van de derde, zonder haar had ik geen wiskunde in mijn pakket gehad. Het moge duidelijk zijn dat dit project gedoemd was om te mislukken zonder die wiskundige kennis. Natuurlijk neem ik teveel hooi op mijn vork en besluit ik terwijl ik nog met mijn etui bezig ben ook meteen een etui voor de kleurpotloden van dochterlief in elkaar te zetten. Moet kunnen. Het is immers twee keer hetzelfde. Na een halve dag patronen tekenen, stof knippen, stof vast zetten, stof loshalen, vliseline vaststrijken, stof vastzetten, randen knippen, en randen zigzaggen ben ik dan eindelijk klaar. Hier is het resultaat.

Haaketui

De tekenmap

De binnenkant

De kleurtjes

Granny blanket

Nadat ik via via op een heel mooie deken gestuit was van Attic 24 heb ik alle moed bij een geraapt en ben voor het eerst aan een groot project begonnen. De Granny deken.

Granny Deken

Aan het begin nog wat onwennig en met wat schoonheidsfoutjes. (Zo zie je tenminste dat het echt handwerk is). Na een tijd werd het makkelijker om gelijkmatig te haken. En het verveeld nog niet. Ik was erg bang dat dit weer een project zou worden dat tot in den treuren in een hoekje zou liggen om afgemaakt te worden. Maar de afwisseling van de kleurtjes en het haken in drie stokjes maken het minder saai dan al mijn onafgemaaktje gebreide dekens, die ergens in een hoekje liggen te verstoffen. Dus ik heb goede hoop voor deze deken we zijn er nog niet. Maar we zijn wel al een stuk opweg. Kijk maar.

Tot nu toe.

Hooked

De eerste post. Ik heb nog niet zoveel te melden. Ik ben sinds kort verslaafd aan haken. Vandaar de titel Hooked. Ik ga hier gezellig alles neerplempen wat ik gemaakt heb. Tips en uitdagingen zijn natuurlijk altijd welkom. Dus ik hoop hier nog wel een tijdje bezig te zijn.

Om niet een totaal leeg blog neer te zetten komen hier een paar fotos van wat ik tot nu toe gemaakt heb.

Schoentje!

Het eerste mutsje ooit.

Berenmuts